Twój ulubiony rytuał?
Joga. Nie zawsze jest to dłuższy cykl asan, czasem to tylko 10 minut praktyki, ale bez jogi – w moim przypadku Iyangara – moje ciało jest spięte, spragnione i smutne. Jestem osoba z natury bardzo energiczną, wyrywną, ale moja energia jest często rozproszona i nerwowa – joga pozwala mi ją ukierunkować, uspokoić, wytonować i poczuć połączenie ze światem, zanurzenie w momencie, bez martwienia się o przyszłość i rozliczania przeszłości.
Kiedy ostatni raz robiłaś coś po raz pierwszy (i co to było?)
Uwielbiam robić rzeczy po raz pierwszy i szukam takich obszarów – prywatnie i zawodowo, które obiecują mi takie doświadczenie. Ostatnio po raz pierwszy tworzyłam, wspólnie z Wojtkiem Oleksiukiem i Julią Strużycką, audioserial reporterski – nosi tytuł „Supernowa. Historia Arkadiusa”. Właśnie wychodzi audiobook mojej książki „Rzeczy osobiste”, do którego po raz pierwszy w życiu nagrywałam własną audionarrację. Właśnie podpisałam też umowę na to, że z książki „Wszyscy jesteśmy dziwni. Opowieści z Coney Island” powstanie sztuka teatralna. Bardzo lubię mierzyć się z rzeczami, których jeszcze nigdy wcześniej nie robiłam – dzięki temu ciągle się uczę i nie nudzę.
Gdybyś mogła wybrać dla siebie supermoc, to jaką byś wybrała?
Może to oczywista odpowiedz dla reporterki, ale zdecydowanie niewidzialność.
Czego na świecie powinno być mniej?
Ubrań. Przemocy. Śmieci. Dwutlenku węgla w atmosferze. Nienawiści. Głupoty. I narcyzmu.
Czego na świecie powinno być więcej?
Słuchania. Ryb. Drzew. Miłości. Poezji. Luzu. Troski.
Piosenka, która mogłaby być hymnem kobiecości?
Nie ma jednej kobiecości, więc nie ma piosenki, która w sposób całkowity opisałaby to doświadczenie, ale odkąd skończyłam 13 lat, bardzo lubię Alanis Morrisette i uważam, że „All I really want”, w którym porównuje się do Estelle z „Wielkich nadziei” Dickensa brzmi bardzo współcześnie
Gdyby świat mógł mieć prezydentkę, kto która kobieta powinna objąć to stanowisko? (może być to konkretna osoba bądź typ kobiety o cechach, które uważasz za najważniejsze w byciu prezydentką).
Jane Fonda. Alexandria Ocasio-Cortez. Zadie Smith. Najważniejsze cechy? Odwaga, kreatywność i przede wszystkim zawsze troska o mniejszości, o przemilczanych, o niewysłuchanych, ale nie na zasadzie pochylania się i bycia „dobrą panią”, ale oddania głosu, pola, sprawczości.
Jaki hasztag powinien podbić Instagram?
#niewiem. Zbyt wiele jest fake newsów, nieprzemyślanych opinii, zdań na każdy temat, mądrzenia się, pouczania, tresury, niepokojącej pewności sądów. Potrzeba nam odrobiny pokory i wątpliwości.
Jaką radę udzieliłabyś szesnastoletniej sobie?
Żeby przestała patrzeć w lustro i płakać, że jest niewystarczająco ładna, żeby mieć malownicze życie i że nie zasługuje na nie, bo najpierw musi do niego dowyglądać. 16-letnia ja nienawidziła swojej twarzy, drapała po niej paznokciami i na swój obraz wewnętrzny siebie wybierała postać z mangi, żeby się do siebie nie zbliżać nawet w marzeniach.
Od której kobiety otrzymałaś najważniejszą lekcję/radę (i jaka to była lekcja)?
Wiele kobiet wpłynęło na moje życie. Mam wręcz wrazenie, że to cykl skoków rozwojowych, które wydarzyły się z powodu spotkań z kolejnymi fascynującymi postaciami, które pokazywały mi, czym jest twórczośc, feminizm, siostrzeństwo. Muszę tu wymienić Iwonę Kurz, Agnieszkę Arnold, Sylwię Chutnik, Agnieszkę Pajączkowską, Urszulę Jabłońską, Dominikę Olszynę, Hanię Rydlewską, Anię Kasińską, Martę Niedźwiecką – mogłabym długo wymieniać. Ważne są również te, których pisanie mnie prowadziło i prowadzi: Wisława Szymborska, Joan Didion, Susan Sontag, Sylvia Plath.
Opowiedz nam swój ostatni sen
Znów śniły mi się fale. Tym razem przelewały się przez góry. Bardzo często śni mi się woda. Tęsknię za byciem na jachcie, ale też myślę, że to dlatego, że tęsknię za swobodnym przepływem. Wolność to najważniejsza rzecz.
fot.: Alicji Rynkiewicz, zdjęcie w grafice autorstwa Mateusza Kubika
Karolina Sulej – (ur. 1985) Pisarka, reporterka, antropolożka, doktorantka w Instytucie Kultury Polskiej UW, gdzie działa w Zespole Badań nad Pamięcią o Zagładzie, współautorka książki „Ślady Holokaustu w imaginarium kultury polskiej”. Autorka m.in. zbioru reportaży o polskiej modzie po 1990 roku „Modni. Od Arkadiusa do Zienia”, książki non-fiction o Stanach Zjednoczonych „Wszyscy jesteśmy dziwni. Opowieści z Coney Island”, za którą była nominowana do nagrody im. Teresy Torańskiej. Jest jednym ze współautorów Wanderlust ‒ książki-gry komputerowej o podróżowaniu, nominowanej do Paszportu Polityki 2019. W 2021 pod kuratelą Instytutu Adama Mickiewicza ukazała się książka pod jej redakcją i we współautorstwie, „Resaon and Flair. 100 years of Fashion in Poland”. Nagrywała podcast o roli ubioru w życiu codziennym dla platformy Storytel – pod tytułem „Garderobiana” oraz podcast „Antropologiczne szepty” dla Stowarzyszenia Pracownia Etnograficzna i „Uncommon Ground Podcast” o związkach sztuki i biznesu. Jest też współautorka audioserialu „Supernowa.Historia Arkadiusa” dla Audioteki, który właśnie premieruje na platformie. Autorka nominowanej do nagrody im. Teresy Torańskiej, nagrody Identitas i nagrody im. Ryszarda Kapuścinskiego książki „Rzeczy osobiste. Opowieść o ubraniach w obozach koncentracyjnych i zagłady”. Właśnie ukazuje się tez druga częśc „Rzeczy osobistych” z rozmowami z Ocalałymi pt. „Historie osobiste. O przetrwaniu w czasie wojny”.
